روش های شناسایی ورق های استیل

روش های شناسایی ورق های استیل

روش های شناسایی ورق های استیل : گاه پیش می آید که شناسایی و تفکیک ورق های استیل با ظواهری شبیه به هم برای بسیاری از خریداران آن ها مشکل بوده و چنانچه فروشنده در کار خود رفتاری حرفه ای، صداقت در کلام و مسئولیت پذیری نداشته باشد ممکن است به صورت سهوی یا عمدی محصولی اشتباه به طرف دیگر معامله بفروشد . در همین رابطه عده ای که دارای تجربه یا علم بیشتری در این زمینه هستند با مد نظر قرار دادن معیارهای مشخصی، علاوه بر اینکه قادر به شناسایی نوع ورق استیل از روی اسناد و مدارک مکتوب محصول مورد نظر می باشند، از ظاهر کار نیز می توانند تا حدی به ماهیت آن پی ببرند .
در همین رابطه قصد داریم تا در ادامه به بررسی برخی از این ویژگی ها که مناسب خریداران بالقوه این محصولات است بپردازیم :

روش های شناسایی ورق های استیل

بگیر و نگیر بودن ورق

چنانچه قصد صحبت در خصوص ورق های فلزی را داشته باشیم ، بگیر و نگیر بودن آن ها یکی از اصلی ترین سرفصل هاییست که بدان بر می خوریم، جایی که همه محصولات آلیاژی به ویژه زیر مجموعه های استیل، حتماً در ذیل یکی از آن ها جای می گیرند . در همین رابطه بگیر و نگیر بودن یک ورق ارتباط مستقیمی با خاصیت مغناطیسی این محصولات داشته ، بطوری که اگر توسط آهنربا جذب شود بگیر خوانده شده و در غیر این صورت نگیر است . این تفاوت که ماحصل وجود درصد متغیری از کروم در این محصولات می باشد ، موجب تغییر کاربری محسوس یک ورق و استفاده از آن در جایگاهی خاص می شود . در تکمیل این توضیحات باید گفت که ورق های نگیر دارای درصد کرومی بالا و نمونه های بگیر دارای درصد کمی از این عنصر می باشند .
به عنوان یک روش های شناسایی ورق های استیل ، چنانچه محصولی ناشناس نزد شما باشد، تنها با نزدیک کردن یک آهن ربای کوچک می توانید به بگیر یا نگیر بودن آن پی ببرید . اگرچه این کار به تنهایی نوع و گرید استیل را به ما نشان نمی دهد، اما در صورت چسبیدن می توان حدس زد که مثلاً یکی از زیر مجموعه های استیل های 410، 420 یا 430 بوده یا همانطور که در قیمت ورق استیل 304 و قیمت ورق استیل 316 گفته شد قطعاً 304، 316، 321، 309،310 و 4841 نمی باشد .
نهایتاً گفتنیست که آلیاژ های آستنیتی همواره مغناطیسی نمی‌باشند،  هرچند از طریق سردکاری می توان یک تعامل مغناطیسی در دسته های پایینی آن‌ها القا کرد . به دلیل وجود شمار بالای نیکل در محصولاتی نظیر استیل های ۳۱۶ و۳۱۰ ، این محصولات با سردکاری هم به آهنربا جذب نمی شوند.

عکس العمل در برابر حرارت

در این نوع از روش های شناسایی ورق های استیل که عملاً روشی آزمایشگاهی بوده و نمی توان از آن به صورت درجا و لحظه ای استفاده کرد (اما می توان گزارشات آن را دید) ، هدف مقایسه انعطاف پذیری یا سختی آن با دمای صفر درجه است . در همین رابطه استقامت کششی فولاد ضد زنگ آستینی در دمای سرد بیشتر از عدد این پارامتر در دمای معیار ماست .  این در حالیست که از آلیاژهای مارتنزیتی نباید در این دما استفاده کرد.
از سویی دیگر این محصولات در برابر گرما استقامت زیادی داشته و این ویژگی با بالا رفتن میزان کروم (مثلاً در آلیاژ 466) بیشتر هم خودنمایی می کند . 

فرم پذیری

معمولاً فرم پذیری را در کنار آزمون کشش داریم؛ جایی که میزان کشش برای ورق های استیل آستنیتی معمولاً بالا بوده و محصول مورد نظر امکان سخت کاری کشش عمیق فرم را به وجود می آورد .

ثبات بالا

فولادهای ضد زنگ در برابر نمونه های معمولی دارای ثبات کششی بالاتری بوده و در مقایسه با نمونه های 304 و 316 دارای ثبات بیشتری می باشند .

توجه به محصول خروجی

گاهی ماهیت یک ورق با بررسی عوامل فوق نیز به طور مشخص برای ما معلوم نمی شود. در چنین شرایطی توجه به محصولاتی که از آن ساخته شده است نیز خالی از لطف نمی باشد .
به عنوان مثال چنانچه از ورق مورد نظر ما واشر کششی، آستر دودکش، سیم‌های برق خودرو، حلقه‌های اجاق گاز و ... ساخته شد می توانیم آن را استیل 430 دانسته، چنانچه با تیغه‌های برشی یا جراحی، کارد و چنگال و دریچه‌های سوزنی برخورد کردیم آن ها را استیل 420 پنداشته و یا اگر از ورق مذکور پمپ و شیرآلات، توربین‌های گازی یا بولت و پیچ ساخته شد ورق استیل را با احتمال زیاد از گرید 410 بدانیم .