قیمت ورق استیل نگیر

زمانی که در خصوص «بگیر» یا «نگیر» بودن استیل ها صحبت می کنیم، در حقیقت خاصیت جذب یا عدم جذب شدن آن ها توسط آهنربا را مورد بررسی قرار داده ایم. اگرچه شاید در نگاه اول این موضوع که آهنربا به محصولی فلزی بچسبد یا نه اهمیت زیادی نداشته باشد، اما زمانی که در علل این بگیر و نگیر بودن و تأثیراتی که ساختار ماکروسکوپیک آن ها در کاربردشان می گذارد دقیق می شویم، می بینیم که توانایی تفکیک و استفاده از هریک در جایگاهی مناسب از اهمیت بالایی برخوردار است. 

ساختار استیل نگیر

در همین رابطه چنانچه آهن و کربن را پایه و اساس تولید آلیاژهای فولادی بدانیم، می توانیم ادعا کنیم که این وجود کروم، نیکل، سیلیسم، منگنز و دیگر افزودنی های با درصد ناچیز است که سبب می شود تا این ماده ویژگی منحصر به فردی گرفته و به گرید مشخصی شهرت یابد. با توجه به این توضیحات، چنانچه نیکل موجود در یک فولاد ضد زنگ زیاد شود، به همان نسبت خاصیت جذب آهنربا و درواقع خاصیت مغناطیسیش کم می شود.
به عبارتی دیگر نیکل زیاد که به افزایش مقاومت آلیاژ در برابر حرارت بسیار بالا می انجامد، توان جذب آهنربا را کاهش می دهد، پس می توان نتیجه گرفت که چنانچه در پی یافتن قیمت ورق استیل نگیر بوده و در انتخاب خود مردد شدید، آن نمونه ای که آهنربا را جذب نکرده یا به سختی نگه می دارد (مانند فولادهای زنگ نزن 304 و 316 ) قطعاً نگیر بوده، دارای مقاومت بیشتری در برابر گرماست و دچار زنگ زدگی نمی شود.

قیمت ورق استیل نگیر

استیل های فریتی، مارتنزیتی و آستنیتی

در مقدمه این مطلب گفته شد که بگیر بودن یک آلیاژ بواسطه نحوه ارتباط آن با یک آهنربا مشخص می شود، به صورتی که اگر جذب یکدیگر شدند این استیل بگیر بوده و در غیر این صورت نگیر است. بدیهی است که وقتی از آهنربا سخن می گوییم یعنی در حال صحبت کردن در خصوص انرژی مغناطیسی هستیم. با توجه به این مطالب چه عواملی سبب می شوند تا یک فلز و به طور کلی یک جسم دارای خاصیت مغناطیسی باشد؟

در این رابطه باید گفت آنچه که باعث می شود تا یک استیل در دسته بگیرها قرار بگیرد و استیل دیگر در دسته نگیرها، به ساختار کریستالی آن استیل مربوط می شود.


استنلس استیل فریتی

همان طور که در بخش گروه بندی استنلس استیل عنوان شد، استنلس استیل های فریتی دارای شبکه کریستالی BCC می باشد. شبکه BCC ساختار آهن در فاز آلفا (α) می باشد و به همین علت استیل های فریتی خاصیت مغناطیسی دارند و به اصطلاح بگیر هستند.

استنلس استیل مارتنزیتی

استیل های مارتنزیتی نسبت به سایر استیل ها کربن بیشتری دارند که همین امر موجب می شود که از طریق عملیات حرارتی قابلیت سخت شدن پیدا کنند و در کاربردهایی نظیر ساخت تیغه چاقو که نیازمند مقاومت به سایش است مورد استفاده قرار گیرند. این گروه خاصیت مغناطیسی دارند.

استیل ضد زنگ آستنیتی

 استیل های آستنیتی دارای بالاترین درصد کروم و نیکل در ساختار محصولاتشان هستند، در نتیجه در کنار مقاومت بالا در برابر حرارت زیاد و خوردگی، فاقد خاصیت مغناطیسی بوده و نگیرند. بخش عمده ای از فولادهای ضد زنگ در این زیرشاخه جای می گیرند در نتیجه آستنیت ها مناسب کاربردهایی که روی نیروی مغناطیسی آن حساب باز کرده اید نیستند.
ناگفته نماند که می توان با سخت کاری یا انجام عملیات حرارتی، ساختار کریستالی این محصول را به هم ریخته و با تولید مقداری فریت در آن ها، اندکی خاصیت مغناطیسی به آن ها بخشید.

فولادهای ضد زنگ دوفازی (دوپلکس)

نام این محصولات به این دلیل دو فازیست که ساختارشان مخلوطی از آستنیت و فریت می باشد، این گروه به دلیل داشتن فریت خاصیت مغناطیسی دارند.